تیتراژ عالی، متن پراکنده

اصولا موسیقی سریال‌های تلویزیونی شنیده نمی‌شود مگر آنکه ترانهء تیتراژ ابتدایی یا پایانیشان خوب باشد و برای مخاطب مقبول بیفتد وگرنه اگر آهنگ‌ساز پدر خودش را هم درآورده باشد و موسیقی صد برابر بهتر از خود آن مجموعهء تلویزیونی هم ساخته باشد، اصلا شنیده نمی‌شود. مثال‌هایش آنقدر زیادند که نیازی به ذکر نیست اما واقعا چند درصد مردم پیش از آنکه موسیقی تیتراژ پایانی شب دهم با صدای علیرضا قربانی را شنیده باشند و از آن لذت برده باشند، موسیقی متن این سریال را شنیده بودند و طرفدارش شدند؟

چند نفر با نام آهنگ‌ساز آن فردین خلعتبری آشنا شدند و چند نفر علیرضا قربانی را شناختند؟ همینطور است دربارهء موسیقی پهلوانان نمی‌میرند و محمد اصفهانی و آهنگ‌سازی مرحوم بیات. خیلی‌ها به سختی نام ‌آهنگساز حتی همین تیتراژ‌ها را هم به یاد می‌آورند چه برسد به اینکه به موسیقی متن آن‌ها توجه ویژه کرده باشند.

مثال آنقدر زیاد است که ذکر همین دو از میان ده‌ها کافی است. البته به ندرت نمونه‌های نقض هم بوده‌اند و واقعا باید آهنگ‌ساز کاری بس متفاوت انجام می‌داده تا شانسی برای ورود نام خود به ذهن مخاطبان تلویزیون پیدا کرده باشد. همین چند سال پیش بود که در این راه آریا عظیمی‌نژاد با استفاده از تلفیق موسیقی‌های الکترونیک با موسیقی بومی نواحی ایران به این مساله دست پیدا کرد. آن هم بدون اینکه اصلا ترانهء تیتراژی در کار بوده باشد. به هر حال این موضوعی است که اکثر موسیقی مجموعه‌های تلویزیونی در ایران با آن مواجهند....